Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)

Het moet in het diepste geheim zijn voorbereid door de ambtelijke dienst van mijn woonplaats Oisterwijk. Alsjeblieft, alsjeblieft geen lekkage naar de plaatselijke onderzoeksjournalisten. En al helemaal niet naar de sauwelaars die de gewoonte hebben om in de aanloop naar carnaval alles en iedereen op de hak te nemen. Voor deze ene keer moesten de neuzen dezelfde kant op. Deze donderslag moest uit een kraakheldere hemel komen. Dat het nog gelukt is ook, laat zien dat zelfs in Oisterwijk de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Normaal gesproken is er altijd wel iemand te vinden die per ongeluk vergeet de link naar een vertrouwelijk stuk buiten de openbaarheid te houden.

Wat moet het moeite hebben gekost de glimlach te onderdrukken toen het collectief van het Oisterwijkse ‘Follow the money’ zich in uitgebreide bewoordingen druk maakte over de gebrekkige communicatie van de zijde van de gemeente. Probeer maar eens om dan niks te laten merken van al het moois dat op stapel staat. Mij zou het niet lukken. Geen wonder dat het gemeentebestuur al maanden bezig is met het verbeteren van de conditie. Het was gewoon een kwestie van niks aan het toeval overlaten. De laatste puntjes moesten erop. Ik kan het wel waarderen als iemand voor de goede zaak ook die laatste meter wil gaan.

Vervelend was wel dat ik mijn column over de communicatieperikelen net klaar had gezet. Die heeft dankzij de voortvarendheid van het lokale bestuur behoorlijk aan relevantie ingeboet. Haastige spoed is zelden goed. Wie rekent er nu op dat een gemeente zo snel reageert op signalen van de burgerij. Niemand toch zeker. Al helemaal niet in het hart van het Brabantse land. Die paar weken moet nog wel kunnen, dacht ik. Wist ik veel dat het college van burgemeester en wethouders ineens met een kleurrijke poster zouden staan te zwaaien. Hoezo geen adequate communicatie? Dan werd het misschien tijd dat ik mijn bril weer eens door de wasstraat stuurde. Zag ik de term die met grote letters de kleurplaat domineerde? Waarmakers. Zoiets ga je niet van jezelf zeggen als het niet de bedoeling is er serieus werk van te maken. Oisterwijk belooft geen gouden bergen, maar daar kun je als inwoner dan weer wel gif op innemen.

Heftige verwijten heb ik mezelf gemaakt. Natuurlijk een kleurplaat. Waarom zag ik het onheil niet aankomen? Ik wist toch dat het de manier is waarop in Oisterwijk aan de communicatieve boom wordt geschud. Ik heb er in het verleden zelf al eens over geklaagd dat ik kennelijk niet in staat wordt geacht om in een normale vorm gehulde boodschappen te begrijpen. Geen uitleg voor grote mensen, maar plaatjes van bouwwerken die in heel Oisterwijk niet te vinden zijn. Ik zag zelfs een Griekse tempel en hangbrug voorbijkomen. Dat laatste leek mij al meteen wat overdreven voor het overbruggen van de Voorste en de Achterste Stroom.

Voor de creatievelingen zal er ook wel een versie zijn die nog moet worden ingekleurd. En anders moet er met spoed werk van worden gemaakt. Waarom niet meteen een wedstrijd en een tentoonstelling in het gemeentekantoor van de tekeningen waarmee burgers voortaan de vergunningen en toeslagen moeten aanvragen? Als we dan toch bezig zijn de communicatie in deze tijd van verdwazing waar te maken. Of staat er ergens op de kleurplaat in kleine lettertjes dat de regeling ingaat op 1 april? Dat zou pas humor zijn waar we een puntje aan kunnen zuigen.

Roland Smulders