Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Roland Smulders (Foto: Iris de Groot).

Het sloeg in als een zwaar stuk vierwerk. Sorry. Ik moest de flauwe grap ergens laten. Uitvaartonderneming DELA ging het uitvaartcentrum in mijn woonplaats Oisterwijk sluiten. Omdat er moeilijk te parkeren is. Het centrum staat midden op een voor Oisterwijkse begrippen royaal parkeerterrein. Als parkeren ergens in mijn woonplaats geen problemen oplevert, dan toch wel daar.

Persoonlijk ben ik inmiddels een goede klant van het uitvaartcentrum. Dat krijg je als je er al zoveel dierbaren hebt uitgezwaaid. Eigenlijk ben ik zo ongeveer de enige die in Oisterwijk nog over is. Had de DELA het sluiten niet even kunnen uitstellen. Het levert zo’n gedoe op als de onderneming straks met mij heen en weer moet gaan sjouwen tussen een stalling in de buurt en de uiteindelijke bestemming. Gedoe en onnodige uitstoot van stikstof door alle plaatsgenoten die zeker willen weten dat ik niet stiekem gewoon doorga met het schrijven van columns.

Volgens het bericht dat de sluiting aankondigde, is het uitvaartcentrum sowieso voor het grootste deel van de tijd onbemand. Mooi, denk ik dan. Personeel kan het probleem dus niet zijn. Capaciteit in de andere vestigingen zou dat wel kunnen worden. Oisterwijk is zelfs met alle uitbreidingen geen wereldstad, maar er vertrekken toch regelmatig mensen. De familie daarvan wil toch graag de kans krijgen op een beetje nette manier afscheid te nemen. Liefst zonder eerst uren in de bus te moeten zitten.

De DELA zal de grond wel willen gebruiken om voor goed geld te verpatsen aan een projectontwikkelaar. Vermoedelijk heeft zich al iemand gemeld en is het hele verhaal over de ontbrekende parkeerplaatsen alleen bedoeld om mij het warme gevoel te geven dat de DELA zo met mijn lot begaan is. Of misschien is het de bedoeling het gebouw te verhuren voor het onderbrengen van kansarme vluchtelingen die wachten op het transport naar huis. Ze krijgen de goede raad niet te letten op geesten die ’s nachts door de gangen dwalen. Persoonlijk zou ik vrij snel heimwee krijgen, moet ik toegeven.

Terwijl de DELA al bezig is de boel in te pakken, kondigt Mémorta Uitvaartzorg aan juist een Oisterwijkse vestiging te openen. Midden in een woonwijk, dat dan weer wel. Omwonenden geven alvast aan niet de hele dag naar af en aan rijdende zwarte wagens te willen kijken. Begrijpen doe ik dat wel. Overlijden maakt deel uit van het leven, maar je wilt er toch niet steeds aan herinnerd worden. Stel je eens voor hoe het voor opa is om op elke verjaardag tijdens het ‘lang zal hij leven’ de taxi te zien voorrijden. Zoiets kunnen ze bij Mémorta de mensen toch niet aandoen.

De DELA heeft mij al een mail gestuurd. Ik ben van harte welkom een vestiging in de omgeving van Oisterwijk te bezoeken om daar onder het genot van koffie en cake te praten over mijn wensen. Ze hebben daar humor, dat moet ik toegeven. Het kwam er nog aan tekort dat ik in de gelegenheid ben even proef te liggen. Eerlijk gezegd heb ik vooral als wens nog heel lang uit hun buurt te blijven. Of ik daar echt een uitvaartcentrum voor nodig heb? Waarschijnlijk niet. Net zomin als dat ik een uitvaartonderneming nodig heb die graag een goede band opbouwt met de klanten en die daar dan filmpjes van maakt om tijdens de STER-reclame te vertonen aan de rest van Nederland.

Roland Smulders