Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)
Soms valt het niet mee om een column te schrijven over mijn woonplaats Oisterwijk. Er gebeurt best het een en ander, alleen niet elke week. Vaak vang ik dat op door iets van de plank te pakken dat er toch maar stof ligt te verzamelen, maar dan moet er natuurlijk wel iets liggen, wat niet al te opvallend over de datum heen is.
Even heb ik hoop, als ik een bericht lees over het vieren van de bevrijding van dorpskern Moergestel. Bevrijding van wie, vraag ik mijzelf af. Zijn de Russen al doorgedrongen tot in mijn achtertuin en hebben dappere vrijheidsstrijders uit Moergestel die boeven verjaagd door ze enthousiast met mest te besproeien? Die karren hebben toch even geen functie nu boeren en overheid weer met elkaar in gesprek zijn. Al snel wordt het mij echter duidelijk dat het een herdenking van vroegere heldendaden betreft en dat Russen toen nog graag geziene bezoekers waren. Terug naar de schrijftafel, zal ik maar zeggen.
Het gemeentebestuur heeft onder druk besloten om vanaf 2023 de eikenprocessierups en de inwoners van Oisterwijk niet meer met gif te bestrijden. Ik vlij mezelf met de gedachte dat ik een heel klein beetje heb geholpen het gezonde verstand te laten zegevieren. Als er wat vaker naar mij werd geluisterd, zou het leven een stuk leuker kunnen zijn. Mocht er iemand bij de gemeente mee willen schrijven: geen loslopende wolven en grote honden op het voetpad, wel gewoon ouderwetse Pieten die snoep uitdelen, stoppen met overal van die levensgevaarlijke rotondes aan te leggen, optreden tegen al die bedrijfsvoertuigen die overal worden neergekwakt, reuzen mogen zich voortaan alleen tijdens de carnavalsoptocht op straat vertonen. Wie ze op andere momenten wil bewonderen is welkom in een daarvoor ingerichte hal. Het laatste punt heb ik toegevoegd, omdat we toch bezig zijn iets van normaliteit te herstellen.
De reactie van het gemeentebestuur op het verzet tegen de gifspuit is overigens typisch Oisterwijks. Als er niet met gif bestreden mag worden, dan moeten wij het zelf maar weten. Dat wij maar roepen als de jeuk ondraaglijk begint te worden. Heel misschien komt er dan een duurzame medewerker met zijn elektrische wagentje en zijn stofzuiger om even soelaas te bieden. Ideaal is de oplossing niet, maar dan hadden wij maar niet moeten zeuren over de gebruikte methode.
Tijdens mijn Odyssee kom ik tenslotte helemaal aan de rand van Oisterwijk terecht. Eigenlijk er net overheen, maar een kniesoor die daarop let. De overheid gaat vijftig minderjarige asielzoekers onderbrengen in een gebouw waar ook een casino is gehuisvest. Welke gedachten er door het hoofd van de beleidsmaker hebben gespeeld? Ik heb er eerlijk gezegd geen idee van. Misschien dat de jeugdigen zo niet de deur uit hoeven om hun leefgeld te verbrassen. Dat scheelt toch veel als het om de overlast op straat gaat. En ze zitten op een plaats waar de inwoners van Moergestel er met de beste wil van de wereld geen last meer van kunnen hebben. Toch nog een soort van goed nieuws voor dat geplaagde deel van de lokale bevolking. Toch nog een soort bevrijding. Als er maar niet wordt gevraagd om er weer een feestje voor te organiseren.
Roland Smulders
