Op zondag 23 oktober vond de marathon van Napels plaats. 15 atleten van Taxandria Atletiek stonden aan de start, luid toegejuicht door een paar meegereisde supporters. Het was de vierde keer dat Taxandria met een groep in Zuid-Europa verscheen, na Valencia, Palermo en Malaga, nu de miljoenenstad aan de prachtige Golf van Napels.

Taxandria Atletiek in Napels.

Deze groep, die ook wel de Genieters worden genoemd, kwam, vanwege stakingen op de Italiaanse vliegvelden, grotendeels pas de dag ervoor in het zuiden van Italië aan, maar er was tijd genoeg om de startnummers op het middeleeuwse grote plein de Piazza del Plebiscito op te halen, en een kort bezoek te brengen aan de smalle en overvolle steegjes van de historische binnenstad. Enkele lopers waren al wat eerder aangekomen, en hadden de gelegenheid genomen het vlak bij Napels gelegen filmsterren-eiland Capri te bezoeken, en vast een stukje hard te lopen over de Lungomare, de boulevard van Napels.

Na de gebruikelijke pastamaaltijd op zaterdagavond was het vroeg naar bed, want op zondagmorgen vroeg stonden de Taxandrianen met nog enkele duizenden lopers (vrijwel alleen Italianen) aan de start voor deze iconische afstand. Het was, door het nog warme weer, de soms pittige klimmetjes en de af en toe nog middeleeuwse keien in de binnenstad, voor vrijwel allen een pittige loop, dus persoonlijke records werden dit keer niet gebroken, maar aan de finish kreeg iedereen toch een fraaie medaille en kon men trots zijn op zijn prestatie. Onze beste vrouwelijke deelnemer kreeg zelfs een ereprijs voor beste vrouwelijke amateur-loper, dus we konden zelfs weer juichen op het podium. Na wat biertjes en het gebruikelijke steakdiner (uiteraard vergezeld van een lekker glaasje Napolitaanse wijn) gingen sommigen moe maar voldaan naar bed, enkele onvermoeibaren verkenden nog even het uitgaansleven in deze grote en drukke stad.

Op maandag werden, alsof de dag ervoor een rustdag was geweest, de opgravingen van Herculaneum bezocht (iets kleiner en rustiger buurstadje van Pompei), waarna ’s middags de Vesuvius werd beklommen, met een kijkje in de gelukkig rustige (maar wel gevaarlijk rokende) kratermond. De dag erna was het alweer tijd om het zonnetje gedag te zeggen en naar Oisterwijk terug te keren, iedereen had er weer enorm van genoten, en maakte plannen voor volgend jaar.