Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)

De laatste tijd voel ik dat er iets is veranderd. Ik voel ook dat anderen dat ook voelen, maar dat niemand de moed heeft het te benoemen. We lopen op onze laatste benen, zo lijkt het wel, maar zolang we er de ogen voor sluiten, valt het wel mee. De met mijn begeleiding belaste ambtenaar vraagt of ik nog solliciteer en schrikt van het bevestigende antwoord. Het is ook weer niet de bedoeling dat alle cliënten een baan vinden. Als mijn gezondheid het niet toelaat, moet ik echt naar mijn lichaam luisteren. En mocht ik het toch willen proberen, dan alsjeblieft zonder het te komen vertellen. Wat is er in hemelsnaam gebeurd toen ik een week op vakantie was?

Vrijwilligerswerk doe ik tegenwoordig vanuit huis. Ik werd een beetje moe van mensen die de hele tijd kwamen vertellen dat ik echt niet zo vaak hoefde te komen. Zo belangrijk schijnt wat ik doe niet mee te zijn. Waarvan akte. Dat heeft het dan gemeen met de stukjes die ik schrijf. Ook die lijken sinds ik terug ben van vakantie ineens minder voor te stellen. Er gebeurt in mijn woonplaats Oisterwijk ook heel weinig om over te schrijven. Dat zal wel meespelen. We hebben al een asielzoekerscentrum en onze boeren laten zich niet voor het karretje van een of ander heethoofd spannen.

Corona komt weer terug, de oorlog in Oekraïne duurt nog jaren en binnenkort moeten we allemaal aansluiten in de rij bij een of ander voedselkastje, gadegeslagen door zich achter de oren krabbende koolmeesjes. Lui met een best redelijk inkomen vertellen op televisie dat het echt niet fijn is om de vakantie te moeten schrappen. Wil het kabinet dat alsjeblieft niet vergeten bij het verdelen van de hulpgelden. Niet dat alles verdwijnt in de zakken van mensen met een kleine portemonnee. Plotseling weet ik wat mij bedrukt. Het is de uit zijn voegen gebarsten houding van ‘pakken wat je pakken kunt voor het te laat is’. Te lachen valt er nog weinig.

Het algemeen belang is alleen nog een slap excuus om er zelfs de laatste druppel uit te persen. Het is zo duidelijk geworden dat journalisten het niet eens meer ter sprake brengen. Het gezonde wantrouwen van vroeger heeft plaatsgemaakt voor onverdunde afkeer tegen al die vuiligheid. Misschien is het daarom dat er tegenwoordig zoveel roddelratten uit het riool weten op te duiken om het ene na het andere leven op een nietsontziende manier met de grond gelijk te maken. Geteld heb de slachtoffers niet, maar volgens mij komen we inmiddels een heel eind. En er is helemaal niemand die de vraag stelt waarmee wij eigenlijk denken bezig te zijn. Het hellende vlak heeft een hellingshoek bereikt die elke kans op redding tot een illusie maakt.

In het kader van ‘geef het volk brood en spelen’ laat Nederland zich palliatief verdoven met programma’s over gekke figuren die zogenaamd op zoek zijn naar de liefde van hun leven. Roep een willekeurige nieuwspagina op en je wordt ondergedompeld in een door scriptschrijvers verzonnen wereld van Martijn, Hans, Ted en Natasja. Ik begin de voordelen te zien van een door kunstmatige intelligentie geregeerde wereld.

Roland Smulders