De eerder door de gemeenteraad goedgekeurde visie zet inwoners en ondernemers KVL in een spagaat.
Ondernemers moeten bijna continue op hun hoede zijn – en maken juridische kosten – om te voorkomen dat er op naastgelegen percelen vergunning komt voor woningbouw. Bewoners van woningen die reeds zijn gerealiseerd hadden verwacht dat de industrie zou verhuizen; zij worden – nu die verhuizing niet doorgaat – geconfronteerd met een onwenselijke en mogelijk ook onwettige woonsituatie. Deze situatie zorgt voor uitstel en/of afstel van de zo nodige woningbouw.
Overgangsgebied
Bij de voorbereiding van de herbestemming van de voormalige Koninklijke Verenigde Leder (KVL) is in de ontwerpen in eerste instantie een strook ingepland als overgangsgebied tussen wonen en de in de omgeving reeds aanwezige industrie. Dat was nodig, omdat die industrie de voor Oisterwijk zwaarste categorie bevat, met bedrijven die onder andere kunnen zorgen voor geluid, stof, trillingen en zwaar verkeer. De bedrijven die daar gevestigd zijn hebben daartoe al vele jaren vergunning, en zijn juist vanwege hun werkzaamheden op die locatie gevestigd.
Verhuizing
Op enig moment kwam het idee bij de lokale politiek en een projectontwikkelaar boven, om de industriële bedrijven op te kopen, en de bestemming aldaar om te bouwen naar ‘wonen’. De bedrijven zouden kunnen verhuizen naar een elders gelegen stuk weiland. Het zou zorgen voor én nieuwe moderne bedrijfspanden én ruimte voor wonen dicht bij het centrum. Gemeente Oisterwijk heeft daartoe een visie opgesteld, en de gemeenteraad heeft deze goedgekeurd. Met deze visie ‘onder de arm’ zijn er aanpassingen gedaan aan het tussengelegen overgangsgebied en hebben nieuwe bewoners van woningen op het KVL terrein – zo blijkt – gerekend op een tijdelijke situatie: ‘geen zorgen, de industrie gaat straks weg’.
Onhaalbaar
Al vrij snel na het bekend worden van de plannen tot verhuizing van de industrie, kwamen er signalen dat deze immense operatie niet haalbaar zou zijn. Om te beginnen zou het enorm veel geld kosten. Daarbij zijn de diverse bedrijven en onderliggende percelen van meerdere eigenaren, die allen moeten instemmen. De grond voor de verhuizing was nog niet bekend. Daarbij zou er een aantal jaren een situatie ontstaan, waarbij deels woningbouw zou worden toegepast, met deels daarnaast nog industrie. Dat is niet alleen vergunningtechnisch, maar ook wat betreft woonomgeving een lastige situatie. Tot slot bleek de projectontwikkelaar financieel niet in staat een en ander te realiseren; deze ging failliet.
Van tafel
Een deel van de bedrijven op het betreffende industrieterrein Kerkhoven was nog niet overgenomen, en in beginsel ook niet van plan te verhuizen, of nog in onderhandeling. Een ander deel was wel van plan aan het project mee te werken. Na het faillissement zijn er opnieuw bij enkele panden wisselingen geweest van eigenaar, en is nu duidelijk dat er geen animo is om te verhuizen. Ondernemers gaan hun panden opknappen, en laten met regelmaat weten hun activiteiten op die plek voort te zetten. De industrie blijft; het plan om dit gehele industriegebied te verhuizen is van tafel.
Spagaat
Ondertussen zijn er tijdens het jaren durende proces woningen gebouwd; deels gebaseerd met de visie van het naastgelegen industriegebied ‘onder de arm’. Zo nu blijkt, zijn er mensen die erop hebben gerekend dat hetgeen in die visie staat, en door de raad is goedgekeurd, ook werkelijk gerealiseerd zou gaan worden. Zij rekenen erop dat de industrie in hun achtertuin weggaat, dat was immers door de raad zo besloten! Het grote probleem in deze, is dat die visie wel is goedgekeurd door de gemeenteraad, maar de gemeente geen eigenaar is van de percelen. Die eigenaren moeten toestemming geven en bereid zijn te verhuizen. Nu ze dat niet doen, is de visie onuitvoerbaar.
Schuld?
De grote vraag is of deze bewoners daar zelf schuld aan hebben. Blijkbaar hebben zij zich gericht op de visie die door de raad was goedgekeurd, zonder te beseffen dat een visie geen rechtsgeldigheid heeft. Een visie is immers nog geen bestemmingsplan, en geen vergunning, en dit alles staat bovendien daarna ook nog open voor bezwaar. Om als laatste drempel nogmaals te benadrukken dat gemeente geen eigenaar is en van eigenaren niet zomaar verwacht kan worden dat ze meewerken. Met die wetenschap – dat was voldoende bekend – is de vraag: Had de gemeente de vergunning voor woningbouw tegen moeten houden, zo lang als de industrie aldaar nog niet weg is?
En nu?
De vraag is hoe nu verder? Er is al enkele jaren onzekerheid, en die lijkt nog niet weggenomen. Voor zowel de ondernemers en ook de nieuwe bewoners is een situatie ontstaan die niet alleen onwenselijk is, maar ook door henzelf niet veroorzaakt is. Het lijkt ook zomaar niet op te lossen.
Woningen opkopen en afbreken? Bedrijven opkopen, verhuizen, grond saneren en alsnog woningbouw? Het zijn geen eenvoudige en ook geen goedkope oplossingen.
Ondertussen dreigen diverse nog te realiseren projecten in de omgeving vast te lopen vanwege (terechte) bezwaren of beperkende wetgeving. En de nieuwe bewoners worden geconfronteerd met een eindeloos uitziend overlastprobleem. Ondernemers kregen en krijgen ongevraagd te maken met gerechtelijke procedures en kosten.
Gemeente
Wat doet Gemeente Oisterwijk hiermee? Kan deze hier wellicht een rol in pakken? Het college (burgemeester en wethouders) heeft ondanks herhaaldelijk verzoek niet gereageerd op onze vragen. We hopen hier op een later moment alsnog duidelijkheid in te krijgen.
Lees ook: Bewoners KVL willen industrie weg hebben; bedrijven willen blijven
Lees ook: Probleem woningen bij industrie mogelijk groter dan tot nu toe bekend
Lees ook: Herontwikkeling deel KVL ter inzage
