Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Roland Smulders (Foto: Iris de Groot).

Het hooikoortsseizoen is alweer begonnen. Fijn om te weten waarom ik ineens weer loop te niezen als een oude stoomlocomotief. Met de vriendelijke groeten van de enorme hazelaar die in mijn achtertuin staat te pronken. Hij weet dat ik er waarschijnlijk toch niet toe zal overgaan hem preventief te ruimen. Een kwestie van luiheid en omdat we in de afgelopen twintig jaar op elkaar gesteld zijn geraakt. Hij hoort bij de familie, ook als ik er af en toe behoorlijk last van heb.

Elzen schijnen volgens een geraadpleegde bioloog ook grote boosdoeners te zijn, maar voor zover ik weet staan die niet in mijn tuin. Het zou inmiddels zijn opgevallen, neem ik voor het gemak aan. Zo groot is dat tuintje van mij ook weer niet.

Het hooikoortsbericht vermeldt niet hoe het zit met tulpenbomen. We hebben er in mijn woonplaats Oisterwijk eentje die een beetje in de weg staat en die volgens de kenners sowieso geen al te lange levensverwachting heeft. Het veroorzaken van niesbuien zou best eens het laatste zetje kunnen geven om het pleit te beslechten. Ik wil de eigenaar en het gemeentebestuur niet op verkeerde gedachten brengen, maar het zou een idee kunnen zijn om het geluk met een bus niespoeder te helpen. De omwonenden van de boom zijn alvast gewaarschuwd, mocht er binnenkort ineens een auto van de gemeente stoppen.

Achter de schermen is volgens mij al druk overleg gevoerd over de betreffende tulpenboom. De mensen die eerst pal stonden voor zijn voortbestaan, kwamen ineens met het verhaal dat ze nog eens op Wikipedia hadden gekeken en er toen pas achter kwamen dat tulpenbomen helemaal niet zo oud worden. Normaal gesproken in elk geval niet. En zeker niet in de gemeente Oisterwijk. Een gevalletje voortschrijdend inzicht noemen we zoiets. Hoe noodzakelijk is het nou echt om de sfeer te laten bederven door enkele jaren meer of minder tulpenboom? Het ding heeft toch een mooi leven gehad. Er komen nog gelegenheden genoeg waarbij de ene hand de andere met meer resultaat kan wassen. Ik zeg niet dat het zo is gegaan, alleen dat ik een levendige fantasie heb.

Of een hazelaar hoog scoort qua levensverwachting, weet ik eigenlijk niet. Langer dan appelboompjes van het tuincentrum, dat weet ik weer wel. Misschien ook langer dan ik. In dat geval zijn anderen er goed mee. Als ik ze een goede raad mag geven, dan zou het verstandig kunnen zijn op Wikipedia ook eens te kijken hoe diep wortels van een ingeburgerde hazelaar kunnen komen. Dan hebben ze een idee hoeveel tijd ze later voor de klus moeten uittrekken.

Stiekem hoop ik dat er veel verzet zal komen. Jammer dat ik er zelf niet meer van kan genieten. Het Biodiversiteitsteam van Oisterwijk heeft diepgravend bronnenonderzoek gedaan en verrassend ontdekt dat de struik al jaren geleden werd genoemd in columns die over Oisterwijk verschenen. In zekere zin maakt dat de hazelaar toch tot een stukje Oisterwijks erfgoed en daar begin je niet zomaar aan te sjorren en te trekken. De dan aangetreden stadsdichter zal de eervolle opdracht krijgen in een roerend gedicht uiting te geven aan het gezamenlijk gevoelde verlangen mijn hazelaar tot in alle eeuwigheid te vertroetelen. De zeurpieten die lopen te klagen over af en toe een niesbui, moeten maar ergens anders gaan wonen.

Roland Smulders