Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)

De Vereniging van Nederlandse Gemeenten heeft laten weten dat de door het Rijk besloten compensatie van achthonderd euro voor gestegen energielasten nog geen gelopen race is. Dat Rijk heeft het uitbetalen dan wel doorgeschoven naar de lokale overheden, maar is vergeten het daarvoor benodigde geld ook volledig mee te sturen. Sommige gemeenten hebben al laten weten het bedrag naar beneden bij te stellen – er wordt gesproken over slechts tweehonderd euro – en andere gemeenten passen het aantal rechthebbenden op eigen initiatief aan. Als het niet uit de lengte kan, dan moet het maar uit de breedte komen. De groep die het betreft, is doorgaans toch niet zo politiek betrokken, dus wat maakt het uit daar voor boze gezichten te zorgen.

Het bestuur van mijn woonplaats Oisterwijk heeft al via de afdeling voorlichting laten weten dat er eerst nog eens heel goed over de kwestie moet worden nagedacht. Eerder dan begin mei hoef ik nergens op te rekenen en het kan zelfs nog later worden. Zulke dingen moeten zorgvuldig worden voorbereid. Wat staat er precies in de regeling die nog moet worden opgesteld? Zijn er achterdeurtjes ingebouwd om de schade beperkt te houden? Kan Oisterwijk beter voor het verlaagde bedrag gaan, of voor een versmalde doelgroep? Zelf gok ik op een combinatie van die twee mogelijkheden. Tweehonderd euro voor alle minima die kunnen aantonen in het afgelopen jaar zonnepanelen op het dak van de eigen woning te hebben gelegd. Niet leuk voor de minima die buiten de boot vallen, maar ja, dan hadden zij ook maar geen minima moeten blijven.

Tweehonderd gulden roept bij mij herinneringen op aan de vergoeding die mantelzorgers ooit mochten ontvangen. Zodra de uitvoering in handen van gemeenten kwam, ging er heel snel het botte mes in. Het geld werd ingewisseld voor een leuke cadeaubon en vervolgens voor een leerzame middag met koffie, gebak en een compliment dat de verantwoordelijke wethouder persoonlijk kwam overhandigen.

Wat mij zo erg lijkt, is dat je daar als afgeknepen mantelzorger ook nog moet zitten lachen voor de foto als de wethouder je een doosje chocolade in de hand drukt en vraagt of er al uitzicht is op verbetering van de situatie. Er staat iemand met een camera in de aanslag, dus antwoorden dat de wethouder zelf maar een passende bestemming voor die dingen moet verzinnen, valt af als optie. Bovendien moet je op dat moment maar net een snoeiharde repliek uit de mouw weten te schudden.

Zou het deze keer ook zo gaan? Eind van het jaar krijg ik een brief van de welzijnsinstelling waar ik zelf als vrijwilliger bij betrokken ben. Er komt toch geen eenmalige vergoeding voor de hoge kosten. Ook geen cadeaubon trouwens. In plaats daarvan heeft het gemeentebestuur gekozen voor een duurzame oplossing in de vorm van gebreide dassen, mutsen en wanten. Gemaakt van wol van gesubsidieerde Oisterwijkse schapen door gesubsidieerde medewerkers van het Sociaal Huis. Door te kiezen voor deze constructie laat het gemeentebestuur ook meteen zien serieus rekening te willen houden met het sociale ondernemerschap.

Roland Smulders