Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)
Het dorp Moergestel rouwt, volgens een bericht dat ik tijdens mijn vakantie las, nog steeds om het feit dat het jaren geleden werd verwelkomd door mijn woonplaats Oisterwijk. Ik wist niet dat de geslagen wond zo diep was. Anders had ik in mijn eerdere columns wel een meer empathische toon aangeslagen. In mijn beleving was iedereen inmiddels wel aan de nieuwe werkelijkheid gewend. Zo zie je maar dat het gevaarlijk is te snel en op basis van onvolledige informatie conclusies te trekken. Sorry dus. Willen de inwoners van Moergestel er wellicht over praten? Praten lucht op, heb ik mij laten vertellen. Ik kan de samenvoeging niet terugdraaien, noch voorkomen dat het daar straks vol staat met Oisterwijkse flexwoningen, maar ik kan wel een gewillig oor zijn voor wie het verleden niet zomaar af kan sluiten.
Het gemeentebestuur van Oisterwijk is meer van de pragmatische school en schakelt meteen door naar de oplossingsmodus. Ik kan mij voorstellen hoe het nieuws is ontvangen in de grote kamer aan de voorkant van het gemeentehuis waar het college van burgemeester en wethouders de zaken op elkaar zit af te stemmen. De inwoners van Heukelom en Haaren zullen ook wel moeite met de verwerking hebben. Straks heeft de helft van Oisterwijk te kampen met een zware vorm van posttraumatisch stresssyndroom. Dat wil je als gemeentebestuur niet op je geweten hebben. Meteen maar een heel blik gebiedsregisseurs opentrekken dus om die rouwende inwoners het idee te geven dat hun treurnis serieus wordt genomen.
Jammer dat er door het college niet gewoon tijd werd genomen om te luisteren naar de verhalen die de inwoners kwijt wilden. Verhalen over vroeger. Verhalen over mensen die elkaars stamboom konden oplepelen inclusief alle foutjes, maar die het gewend waren tegenover derden één front te vormen. Verhalen van een gezamenlijk gevoelde identiteit, die er ineens niet meer toe lijkt te doen.
Een oplettende lezeres vraagt op Facebook hoe het eigenlijk zit met de wethouders die in het coalitieakkoord ieder toch ook al een stukje Oisterwijk als aandachtsgebied kregen toegewezen. Moeten er nu ook nog gebiedsregisseurs bij? Is er dan geen sprake van meerdere kapiteins op hetzelfde schip? De oplettende lezeres heeft gelijk, maar wanneer heeft dat de vooruitgang in Oisterwijk ooit tot staan gebracht? De gebiedsregisseurs zullen er komen en om het eigen bestaan te rechtvaardigen, zullen zij wat succesjes mogen boeken. De inwoners van Moergestel krijgen mooie steentjes op het dorpskernplein, want daar worden zij volgens hun regisseur gelukkig van. En hebben zij toevallig ook behoefte aan een mooie, nieuwe dorpspomp waar jenever uit opborrelt?
Wat begrijp ik die inwoners goed. Ze willen Moergestels blijven. Gelijk hebben ze. Bij mij hoeven ze ook niet aan te komen met de mededeling dat ik plotseling Tilburger blijk te zijn. Het zal er uiteindelijk wel van komen, vrees ik, maar diep in mijn hart zal ik Oisterwijker blijven. Natuurlijk zijn de inwoners van Moergestel evenmin bereid zich met huid en haar over te leveren. Het zou al zoveel schelen als wij zeiden: ‘Geeft niks, hoor. Jullie mogen tegen de rest van de wereld vol blijven houden dat tegendraadse dorpje te zijn waar iedereen de eigen gang wenst te gaan.’
Roland Smulders
