themake

Column Roland Smulders: Zelf op de hals gehaald


Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)

 

Op het moment dat ik deze column zit te schrijven, heeft premier Mark Rutte net een kleine atoombom tot ontploffing gebracht boven bestuurlijk Nederland. Na de zoveelste verontschuldiging voor het falen van de overheid, kwam hij voor de verandering ook maar meteen met de oplossing: een tweede aanmeldcentrum voor asielzoekers en twintigduizend woningen voor vluchtelingen die in Nederland mogen blijven. Twintigduizend woningen die er weliswaar nog niet zijn, maar waarvoor gemeenten heel snel zullen gaan zorgen. Althans als het aan het kabinet ligt. Gemeenten zien nog wel enkele beren op de weg.

In mijn woonplaats Oisterwijk wil de gemeente ook zogenaamde ‘flexwoningen’ bouwen. Het idee is er doorheen gejast met de belofte dat er ook woningzoekenden van eigen bodem mogen gaan wonen, maar na de persconferentie van de premier lijkt het mij verstandig de hoop even naar beneden bij te stellen. Hoe het ook zij, de grote stoelendans is tussen de Oisterwijkse dorpskernen inmiddels begonnen. Geen van deze kernen zit op de eer te wachten en beoogde omwonenden trekken alle argumenten uit de kast om het schip te keren voordat het de kade raakt. In Moergestel hebben ze het er zelfs voor over in plaats van vluchtelingen te huisvesten dagelijks een fitnessparcours af te leggen. Een parcours dat dan natuurlijk geen plaats mag maken voor tijdelijke containerwoningen.

Hoewel het om een serieus probleem gaat, zit ik de laatste tijd best wel te genieten, moet ik bekennen. Het gemeentebestuur van Oisterwijk heeft de meeste mogelijke locaties op Oisterwijkse bodem weten te schrappen, maar in Moergestel en Haaren liggen nog volop kansen. Niet lang meer, uiteraard, de inwoners daar zijn ook niet gek, maar wie dan leeft, wie dan zorgt. Uiteindelijk zal er wel een plekje worden gevonden met uitzicht op de A58, of de N65. Gehorig, maar ook vluchtelingen moeten leren water bij de wijn te doen. Nederlanders kunnen ook niet altijd kiezen waar zij willen wonen.

Bij de organisatie die over het verdelen van de vluchtelingen gaat, lopen gemeenten straks de deur plat om als eerste in de vijver te mogen vissen. Gezinnen laten zich gemakkelijker begeleiden dan alleenstaanden die nog met de pubertijd worstelen. Uit eigen ervaring op dit terrein kan ik verzekeren dat de meeste vluchtelingengezinnen gewoon zoveel mogelijk op andere Nederlandse gezinnen willen lijken. Overlast krijg je pas als je een hoop alleenstaande heethoofden bij elkaar zet. Die klonteren dan uit verveling samen in plantsoenen en winkelcentra, waar zij hun Nederlandse taal oefenen door dingen te roepen naar passanten. Niet leuk allemaal, want passanten zitten daar niet op te wachten en beginnen meteen te schreeuwen dat er meer politie moet komen om de orde te herstellen.

Als ik de gemeente Oisterwijk een goede raad mag geven: wees bij het bouwen van de flexwoningen niet te bekrompen en zwicht niet voor de verleiding van ‘less is more’. Regeren is vooruitzien. Liever wat meer bebouwing om te kunnen beschikken over voldoende slaap- en badkamers, dan onszelf het voordeel van het kunnen kiezen te ontzeggen. Als er straks namelijk geen gezinnen in de woningen blijken te passen, dan hebben wij ons de bijbehorende problemen zelf op de hals gehaald.

 

Roland Smulders