Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)

Mijn voornemen af te vallen behoeft nog enige aandacht. Ik moet heel het land afzoeken om een overhemd te vinden dat wel gewoon dicht blijft zitten. Uiteindelijk lukt het, maar de rest valt wel steeds ruimer uit. Ik zou er met gemak enkele statushouders kwijt kunnen. Zoals Dorus die zijn oude jas ter beschikking stelde aan het gezinnetje van Charlotte en Bas. Ik weet alleen niet of statushouders van overhemden houden. Het is ook weer niet de bedoeling dat ik straks een soort B&B blijk te hebben met gasten die zeuren over de hangertjes in de kast en de hardheid van de geleverde eieren.

Toen ik jonger was, lukte het heel aardig om met flink wandelen de omvang een beetje binnen de perken te houden. Een slanke den werd ik er niet door, maar ik kon het af met overhemden die ik in het warenhuis van het rek haalde. Met het ouder worden moest ik wel overstappen naar een grotere maat, maar zorgen maakte ik mij niet. Dat veranderde pas toen er geen grotere maat bleek te hangen. Had ik al op de website gekeken? Anders moest ik mijn toevlucht nemen tot de speciaalzaken. Misschien dat ze mij daar konden helpen.

Even was dat het geval, maar na verloop van tijd begon het mij en anderen op te vallen dat sommige knopen voortdurend opensprongen. Er worden wenkbrauwen opgetrokken als ik door het dorp loop. ‘Oei, oei’, zeggen die blikken. Zelfs voor mij is er geen ontkennen meer aan: ik zit tot over mijn nek in het stadium van de laatste waarschuwing. Het volgende overhemd wordt er eentje met een deksel als ik niet oppas.

Uit mijn directe omgeving krijg ik nog wel opbeurende opmerkingen. Afvallen is zwaar, maar ik krijg er zoveel voor terug. Niet alleen overhemden die weer passen zonder Demis Roussos-achtige maatregelen, maar ook een betere conditie en de wetenschap dat ik er voor mijn leeftijd nog best goed uitzie. Dat laatste compliment had wat mij betreft niet gehoeven. Ik begreep de boodschap van urgentie zo ook wel. Als de directe omgeving echt een verschil wil maken, kan de directe omgeving er beter mee stoppen mij in verleiding te brengen met koek en te verwachten dat ik ook van alles in huis heb voor bij de koffie. Mijn geest is namelijk aanmerkelijk sterker dan mijn vlees. Onmogelijk is het voor mij weerstand te bieden aan het stemmetje dat mij toeroept uit de kast. Ik wil het niet, maar toch eindig ik telkens snoepend op de bank.

Om nog iets van mijn gevoel van eigenwaarde te behouden, vertel ik mijzelf dat het komt omdat ik gestopt ben met roken. Ergens heb ik opgevangen dat het tempo van de stofwisseling dan veranderd. Geen wonder dat de centimeters er ineens aanvliegen. Mijn postuur is de prijs die ik moet betalen voor een gezondere manier van leven. De mensen die mij in het dorp trakteren op misprijzende blikken doen er goed aan zich te realiseren dat ik niet voor mijn lol zo opgezwollen rondloop.

Roland Smulders