Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)

Met de zomer voor de deur is in mijn woonplaats Oisterwijk de discussie over buitenzwembad Het Staalbergven weer alle hevigheid losgebarsten. Moet het nu blijven of toch maar niet? Er is eindelijk overeenstemming bereikt met de eigenaar van de grond in de Oisterwijkse bossen en dan blijken de bassins weer chloorwater te lekken. De eigenaar is Natuurmonumenten en dan moet je met zulke geintjes niet aankomen. Terug naar de tekentafel dus. Heeft het wel zin om onder zo’n slecht gesternte naar het onmogelijke te blijven streven? Wie ooit een oude auto heeft gehad, weet dat de onkosten zich vanaf een bepaald moment alleen nog maar opstapelen. Met oude zwembaden is het natuurlijk ook zo.

Zodra de geruchtenmachine over een eventueel afscheid van het zwembad op gang begon te komen, formeerde zich als gestuurd door een onzichtbare hand direct een heuse actiegroep. Als Natuurmonumenten liever geen buitenbad in haar bos had, dan was dat heel jammer voor Natuurmonumenten. Het Staalbergven speelt een rol in het leven van vrijwel iedere Oisterwijker. De gelukkigen hebben er geproefd van de geneugten van de liefde, anderen hebben er mogen kijken en hunkeren. Op een of andere manier is elke Oisterwijker wel gevormd door dat stukje paradijs in de vrije natuur. Wie beweert er niet door geraakt te zijn, is ofwel pas komen aanwaaien, ofwel getroffen door een duivelse speling van het noodlot.

Bij welke groep ik moet worden ingedeeld? Laat ik zeggen dat ik aan de korte kant ben en niet gezegend met een bijzondere uitstraling. Toch koester ook ik warme gevoelens voor dat ene stukje Oisterwijk en wil ik niet dat Natuurmonumenten namens de plaatselijke padden en eekhoorns de overwinning op de beschaving komt uitroepen. Er is buiten het terrein van Het Staalbergven nog genoeg natuur over om een vuist voor te maken. Natuur die nu wordt gebruikt om villa’s te bouwen voor zoveel mogelijk puissant rijke gelukszoekers zonder besef van wat echt belangrijk is in het leven.

De actiegroep voor het behoud van Het Staalbergven ziet aanwijzingen voor een soort schaakspel tussen de gemeente Oisterwijk en Natuurmonumenten. Een schaakspel met een vooraf afgesproken uitslag: het einde van het historische stukje Oisterwijk. Ook dat diepgewortelde wantrouwen naar de overheid is eigen aan mijn woonplaats. Wat er allemaal van waar is, weet ik natuurlijk niet, maar ook ik ken de verhalen die de leden van de oudere generaties vertelden tijdens het kaarten op zondagmiddag. Zij zouden de mogelijkheid van een vooropgezet plan waarschijnlijk niet op voorhand hebben willen uitsluiten. Geef de keizer wat des keizers is. Heeft de gemeente al compensatiegrond op het oog voor het bouwen van wat huisjes uit het hogere segment?

Politici die willen scoren grijpen de kwestie aan om er hun punt mee te maken. Ook dat is Oisterwijk. Zij weten dat het redden van Het Staalbergven in de papieren zal gaan lopen, maar dat probleem mogen anderen oplossen. Het brengt mij bij de vraag wie er eigenlijk zitting hebben in de actiegroep. Op welke manier spelen zij een rol in het schaakspel van de macht?

Roland Smulders