Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)

Het blijft toch iets waaraan ik moeilijk kan wennen: de reuzen van mijn woonplaats Oisterwijk. Volwassenen die met poppen spelen en mij proberen over te halen dat te zien als de kern van de Oisterwijkse ziel. Ik kan het niet en ik wil het niet. Oisterwijk heeft voor zover ik mij kan herinneren nooit reuzen gehad. Reuzencultuur is Vlaams en dat moeten wij zo houden. Vlamingen vinden het leuk om met metershoge poppen door het dorp te sjouwen en ermee bij elkaar op bezoek te gaan. Echte Oisterwijkers hebben wel wat beters te doen.

Als Oisterwijk weer eens een omliggende gemeente heeft opgeslokt, is de eerste vraag of de mensen daar wel een reus hebben. Verstandige mannen en vrouwen worden plotseling gedwongen zich te gaan verdiepen in een bizarre gewoonte. En als zij laten weten dat zeker niet van plan te zijn, dan krijgen zij te horen geen rechtgeaarde Oisterwijkers te zijn. Na enige mokken gaan zij dan alsnog op zoek naar een reus die nog enigszins te pruimen valt. Je kunt volhouden dat cultuur hoog in het vaandel hoort te staan, maar eigenaardig is het wel.

Haaren had eerst geen eigen reus, maar de inwoners hebben dat verzuim goedgemaakt na de aansluiting bij Oisterwijk. Er staat daar nu ook ergens een enorme pop in een garage en als er in poppenland wat te vieren valt, mag deze met de andere Oisterwijkse poppen mee op reis. Zoals laatst, toen er in een andere gemeente twee reuzen werden gedoopt en Oisterwijk uiteraard acte de préséance moest geven, want keurig opgevoede reuzen weten hoe het hoort als er ergens een reus wordt gedoopt.

Hoe doen ze het, vroeg ik mij meteen af. Leggen de vrijwilligers van het reuzengilde de afstand lopend af? Lenen zij bij een dierentuin de wagen waarmee normaal gesproken giraffen worden vervoerd? Gaan de reuzen horizontaal mee in de bus? Kent de Wegenverkeerswet een maximale afmeting voor reuzen op de openbare weg? Mogen reuzen in colonne hun reis vervolgen als de eerste reus eenmaal het stoplicht heeft gepasseerd? Mag een dorstige bestuurder van zo’n reus onderweg een biertje pakken of bestaat er zoiets als een reuzenbob? Ik waarschuw iedereen er vooral niet verder over na te denken. Je belandt in een soort moeras waaruit geen terugkeer mogelijk is.

En hoe breng je in de eigen omgeving het nieuws dat je bent toegetreden tot een obscuur gezelschap van poppenliefhebbers? Dat heeft toch iets van uit de kast komen. Ik kan mij voorstellen dat er dan aan de ontbijttafel niet alleen op eitjes wordt getikt. Lukt het onderling tot werkbare afspraken te komen – met poppen spelen mag, maar niet als er kinderen bij zijn – of bestaat er behoefte aan een jaarlijkse reuzenpride met bootjes op de Voorste Stroom? Moet er niet een reuzenveldwachter komen om de openbare verschijningen in goede banen te leiden? In het kader van het salonfähig maken van carnaval hebben wij daarmee goede ervaringen opgedaan.

De leden van het reuzengenootschap moeten mij al deze vragen maar niet kwalijk nemen. Ik misgun niemand een rare hobby. Zolang ik maar niet gedwongen wordt de namen en verjaardagen van hun troetelkinderen van buiten te leren. Er zijn dingen die ik zeker niet ga doen.

Roland Smulders