Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:
Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)
Heukelom is in mijn beleving een weiland dat mijn woonplaats Oisterwijk heeft gekregen, omdat Tilburg er geen emplooi voor had. Ik zeg het wat gechargeerd, natuurlijk weet ik best dat het om een buurtschap met een eigen identiteit gaat, maar er zit wat mij betreft wel een stevige kern van waarheid in. Ik ben al mijn hele leven Oisterwijker, maar Heukelom was en is een open gebied waar ik doorheen moet om in Tilburg te komen. Hier en daar staan wat boerderijen, dan heb je het wel gehad. Sinds Oisterwijk ermee is uitgebreid, hebben Heukelom en ik een soort haat-liefde verhouding. Zolang ik er geen last van heb, ben ik bereid de situatie te gedogen.
Er zullen nu ongetwijfeld mensen zijn die op hoge poten komen vertellen dat ik niet zo neerbuigend moet doen. Dat Heukelom misschien klein is, maar om die reden nog niet nutteloos. Dat is waar, zal ik dan nederig toegeven. Soms is het handig zoiets als Heukelom te hebben. Als bij de viering van de verjaardag van Oisterwijk ergens achthonderd vogelverschrikkers moeten worden neergezet. Als bewoners van de duurdere wijken niet elke ochtend bij het openschuiven van de gordijnen een hartverzakking willen krijgen. In dat geval is het inderdaad fijn nog ergens een lapje grond te hebben waar niemand last heeft van die dingen.
De reden dat Heukelom voor mij onbekend terrein is gebleven, moet worden gezocht in mijn gebrek aan motivatie als het om lichaamsbeweging gaat. Ik heb nooit de behoefte gevoeld eens te voet of met de fiets af te wijken van de gebaande paden om het achterland te gaan verkennen. Als ik een kaart van Oisterwijk en omgeving zou moeten maken, zou er een witte vlek op te vinden zijn. Heukelom. Zoals de witte vlekken op oude kaarten van het Afrikaanse continent. De regiogemeenten hebben ooit een fietspad aangelegd door het gebied. Het is het enige stukje Oisterwijk, waar ik op warme, stoffige dagen ernstig rekening houd met overstekende neushorens en mannetje met tropenhelmen die vragen of ik toevallig Livingstone heet. Welk gevoel het gebied op andere dagen oplevert, durf ik niet te zeggen. Op safari gaan doe ik alleen als het weer meezit.
Zo, nu de kaders van mijn frustratie zijn geschetst, moeten wij het dus dringend even hebben over een bericht dat ik laatst las. Om precies te zijn een bericht over een Heukelommer die het idee op tafel heeft gelegd dat Heukelom de gemeente Oisterwijk met bijbehorende wingewesten heel snel moet annexeren. Dat gaan wij dus niet doen, beste Heukelommer. Het is al mooi dat je in Oisterwijk mag wonen. Don’t press your luck! Wees tevreden met de wetenschap dat je de komende decennia krom mag liggen om de begroting sluitend te krijgen en dank de hemel op blote knieën dat nog niemand op het idee is gekomen je gebied te bevolken met vluchtelingen. Daar zijn open terreinen namelijk bij uitstek geschikt voor.
Roland Smulders
