themake

Column Roland Smulders: Nog ergens goed voor


Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

 

Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)

 

Mooi weer is het in de eerste dagen van maart. Voor de verandering eens geen felle buien met sneeuw en hagel. Blauwe lucht zonder een wolkje, best lekker om buiten te zijn, terrassen gevuld met mensen die het leven best de moeite waard lijken te vinden. Blije gezichten: dat valt mij wel op terwijl ik mijn weg vervolg, op zoek naar een vrije tafel. Nog niet eens zo heel ver hier vandaan klauteren mensen volgens een verslaggever van het Journaal over de restanten van een vernielde brug om zichzelf in relatieve veiligheid te brengen. De plaats is Europa en wij schrijven het jaar 2022. In mijn woonplaats Oisterwijk zitten de inwoners op een terras als haringen in de zon. Zij hebben een bedragje overgemaakt op giro 555 en menen het goed voor elkaar te hebben. Het ergste is dat ik het allemaal ineens zo goed kan begrijpen.

Vroeger had ik daar meer moeite mee. Ik zag dan de beelden van Duitsers die zich tijdens de waanzin van een oorlog amuseerden op een strand in de buurt van Berlijn en verbaasde mij daarover. Wat een monsters dacht ik destijds. Nu weet ik beter. Mensen zijn gewoon niet gemaakt om langdurig met oorlog bezig te zijn. Er is een overlevingsmechanisme dat mensen ertoe drijft plezier te maken op een strandje en op een terras te genieten van de voorjaarszon. ‘Het zal wel loslopen’, spreken wij elkaar moed in. Aan wat er voor het bereiken van dat moment onvermijdelijk allemaal nog aan zit te komen, willen wij liever niet denken.

Zoals na het uitbreken van de coronacrisis, zal ook deze keer binnenkort worden opgeroepen onze gedachten op papier te zetten voor het nageslacht. Waar was iedereen toen het Russische noodlot in alle hevigheid toesloeg en weerloze burgers onder vuur werden genomen door gevechtsvliegtuigen en raketwerpers? Van tijd tot tijd is het nodig zulke essentiële vragen te stellen en de antwoorden vast te leggen in een boek dat belangstellenden kunnen inzien bij de plaatselijke bibliotheek. Ook Oisterwijk schrijft mee aan de geschiedenis. Dichters in de dop zullen weer de behoefte voelen in van sentiment druipende zinnen uit te schreeuwen dat het allemaal heel erg was. Hoeveel mensen zullen toegeven dat zij op het terras zaten en lachend plannen maakten voor de komende vakantie? Weinig, ben ik bang.

De zo vaak misbruikte voorspelling van een wereld die nooit meer hetzelfde zal zijn, komt deze keer waarschijnlijk uit. Soms is het heel moeilijk om naadloos over te gaan tot de orde van de dag. De wereld zag er na de vorige oorlogen ook heel anders uit dan toen het geknal begon. Ik heb geen reden om aan te nemen dat het deze keer niet zo zal gaan. Niet noodzakelijk slechter, maar wel anders. Met mij en mijn columns om er op mijn manier verslag van te doen. Wie had enkele maanden geleden durven te zeggen dat ik op mijn oudere dag nog ergens goed voor zou zijn?

 

Roland Smulders