Columnist Roland Smulders neemt u mee, een kijkje in zijn Oisterwijk:

Schrijver en columnist Roland Smulders (Foto: Iris de Groot)

De atletiekbaan in mijn woonplaats Oisterwijk hoeft van de gemeenteraad toch geen plaats te maken voor woningen. Het is goed nieuws voor de sportievelingen en iets minder goed nieuws voor de Oisterwijkers die al hoopten snel van een dak boven het hoofd te worden voorzien. Veel minder goed nieuws zelfs voor de wethouder van de centjes, want die mag nu voor de tweede keer in korte tijd op zoek naar aanvullende middelen. In mijn verbeelding zie ik de vriendelijke mevrouw van de bank al de wenkbrauwen optrekken. Waar laat Oisterwijk al dat geld in hemelsnaam?

Een kleine waarschuwing vooraf: zelf moest ik de hiernavolgende verklaring ook enige tijd op mij laten inwerken. Vanwege het belang van de woningbouw in Oisterwijk is speciaal een ontwikkelmaatschappij in het leven geroepen om de verkoop van kavels te gebruiken voor het beëindigen van intensieve veeteelt. Waarom de geldstromen niet gewoon via de gemeente zelf kunnen lopen, vertelt het bericht niet. Misschien zijn er enkele gelikte figuren met leren koffertjes komen uitleggen dat een dergelijke ouderwetse aanpak echt niet meer kan in de moderne tijd met voor elk doel een aparte juridische constructie. Hoe het ook zij: de wethouder die het had kunnen uitleggen, heeft zich juist deze vergadering laten vervangen door een collega die minder goed op de hoogte is. Zoiets zul je altijd zien.

In het tumult vanwege de op te doeken atletiekbaan maakt deze uiterst zinnige vraag overigens toch geen enkele kans. Op de publieke tribune hebben zich de vrienden van de atletiek verzameld en zij zitten daar niet te wachten op een debat over de schimmige sluipwegen van Oisterwijks financiële middelen. Politiek bloed willen zij zien en niet zo zuinig ook. Opschieten met die vlammende motie graag. Laat burgemeester en wethouders maar eens duidelijk weten hoe er wordt gedacht, mocht er nog een keer sprake zijn van het streven een eerbiedwaardige sportvereniging de nek om te draaien.

Atletiek is niet zo mijn ding. Erg druk kan ik mij er niet over maken op welke plek de atletiekbaan precies ligt. Voor de te lopen tijden zal het vermoedelijk weinig verschil maken, dus waar hebben wij het over. Ik kan mij herinneren dat ik ergens in die buurt ooit moest verschijnen in sporttenue voor een scholierensportdag. Uitgelachen door zo ongeveer alle kinderen van de Oisterwijkse lagere scholen voltooide ik de honderd meter binnen de minuut en erkende ik na enkele pogingen mijn meerdere in de hoogte van één meter tien.

Van de beloofde gunstige invloed op het groepsgevoel en mijn welbevinden heb ik nooit iets gemerkt. Dat zal wel aan mij liggen. Wel werden aan het einde van de dag diploma’s voor de geleverde prestaties uitgereikt. En omdat de organisatie het zielig vond mij met lege handen weg te sturen, kreeg ik als enige een exemplaar met de letter A. Van mij mag de wethouder met de graafmachine aan de slag. Het is payback time.

Roland Smulders