Ingrid Oosterling deelt haar ervaring van de afgelopen weken:

Loslaten is anders vasthouden…

Omdat de deadline voor het uitdelen van mantelzorgcomplimenten op 1 december afliep, heb ik de afgelopen weken nog veel gesprekken gehad met mantelzorgers. Het bijzondere was dat het bijna allemaal ouders waren, die zorgen voor een kind met een beperking. Met deze groep mantelzorgers heb ik normaliter wat minder contact.

Zou het toeval zijn, dat juist zij allemaal op het laatste moment kwamen, of juist niet? Vinden zij het moeilijk om zichzelf als mantelzorger te zien? Speelt de combinatie van werken en zorgen voor een kind met beperking hierin een rol? Ik weet het niet. In elk geval vielen mij de grote zorgen van deze groep mantelzorgers op.

Wat een impact op gezinnen. Wat kost het soms moeite om voor je kind in ‘zorgland’ de juiste begeleiding te krijgen, en wat gaat hier veel kostbare energie van deze mantelzorgers naar toe. Al vroeg zijn er zorgen over hoe het later verder gaat met hun zoon of dochter. De natuurlijke wijze waarop kinderen zelfstandig worden is vaak niet mogelijk. Door de intensieve zorg hebben deze ouders een heel speciale relatie opgebouwd met hun kind.

Is het überhaupt mogelijk om los te laten? Eén van hen vertelde, nu hun kind eenmaal begeleid woont, anderen denken dat dit nu wel beter zou gaan. Maar de zorg stopt nooit, aldus deze vrouw. De zorg niet, maar gelukkig ook de speciale band niet.

Ingrid Oosterling

Mantelzorgconsulent

ContourdeTwern

Wil jij ook graag eens in gesprek over jouw situatie als mantelzorger? Neem dan contact op met Ingrid Oosterling via 06-17163091.