Tijdens Corona hebben ondertussen 41 bezoekers van de beide huiskamer van Stichting het Inlooppunt contact met één van de vrijwilligers in de vorm van een belmaatje. Dit contactmomentje wordt door de vaste bezoekers erg gewaardeerd. Eén van de vrijwilligers geeft hieronder een korte terugblik op hoe zij deze periode en dit contact ervaart.

“En daar kwam het dan, het virus hing in de lucht. Rond carnaval is het toch altijd raak!?
Ach, het zal wel niet zo loslopen, dacht ik nog.
We kwamen nog bij elkaar en gaven elkaar moed, want dit alles zou zo voorbij zijn…..
Niet dus en langzaam lieten we elkaar los….
Eerst nog op afstand in de grote huiskamer de Inloop koffie en thee drinken.
Verhalen van vroeger kwamen naar boven en we lachten erom.
Eerst zonder en toen met mondkapjes.
Maar ik zag ook de zorgen in de ogen van onze gasten, die door het mondkapje nu nog meer tot uiting kwamen.
En toen was het voor de tweede keer einde ontmoetingen.
Er werd nagedacht over hoe we toch contact konden houden.
Veel bellen dus, veilig op afstand, even praten en even horen hoe het gaat.
Het wordt een gewoonte om iedere week even te bellen. Ik raak nog meer vertrouwd met een aantal van onze gasten, door samen de week door te nemen.
Van sneeuw naar storm, van blaadjes van de boom tot tulpen in de tuin, van een zelfgebreid kussen tot het schilderen van steentjes, van het bang zijn tot het blij zijn met iets kleins.
En aan het einde van het gesprek zeggen we altijd dank je wel tegen elkaar.
Dank je wel voor het bellen, dank je wel voor het praatje. En dat is wederzijds!
Soms kan iets moeilijks, toch iets moois brengen!”

Tot volgende week, belmaatje!